Transdnistrie

Vodka in Joghurtpotjes op de dag van de grote parade te Tiraspol.
Het verhaal volgt gauw vanuit Hansbeke. De Ster zit erop en Transdnistrie was een bijzondere ervaring in een eigenaardig landje dat er eigenlijk geen is... Groeten uit Odessa.

Terug in Hansbeke hangen de zwart-wit filmpjes reeds te drogen. Toch ik ruilde de Oost-Europese zonnestralen voor West-Europese pijpestelen...
Vanuit Donetsk had ik de trein terug richting Odessa genomen om vervolgens richting Transdnistrië te fietsen. Deze benaming wordt enkel vanuit Moldavisch standpunt aan deze laatste Sovjet-republiek gegeven. Dit gebied ligt namelijk over de rivier de Dnistr en behoort officieel tot Moldavië. Het wordt echter door Russische machten onder een eigen vlag bewaakt door een leger soldaten dat vanuit Moskou wordt gedirrigeerd. Dit leger hield op 9 mei een imposante demostratie op het paradeplein van de hoofdstad Tiraspol ter herrinering aan de overwinning van het Sovjetleger op de Nazis, dat het einde van de tweede wereldoorlog betekende. Dit was dit jaar precies 65 jaar geleden, de Pridnetstrofskaja Moldafskaja Respublika, zoals ze hun flinterdun landje net over de Dnistr zelf noemen, werd met zijn 20 jaren ook gevierd. Bij de confrontatie in 1992 tussen het Russisch en het Moldavisch leger moest Moldavië uiteindelijk het onderspit delven en kon het zo onder zijn eigen regering blijven verder bestaan. Zo heb je een deel van Moldavië dat geen echt Moldavië is. Dit Fake-Moldavië bezit ook fake-grensposten die door niemand, tenzij henzelf, worden erkend. Zo zette ik de vijfde mei koers richting Kuchurgan, van waaruit ik Pervomaysk (een plaatsnaam die afgeleid is van Pervie Maj wat de eerste mei betekent) het eerste plaatsjes van Transnistrië zou bereiken. De grenspost deed zich toch echter voor dan ik me via de info uit mijn gids had voorgesteld. Uitgezonderd de 100 Oekrainse Grivna (zo een 10 euro) die zij in een vensterloos kotje vriendelijk afpersten. Nee nee, geen explosieven of narcotica, meneer en de poorten van de onbekend gebied werd geopend. Tiraspol, de tweede stad van Moldavië of toch nog meer de hoofdstad van Transnistrië lag een uurtje fietsen verderop dat ik langs een behoorlijke asfaltweg geflankeerd door bomen en koolzaadvelden bereikte in de vooravond; Ik ontmoette er, zoals afgesproken Andrey met zijn groene fiets bij het grote paard. Ik kon er verblijven in het appartement van Andreys'vriend Maxim, die met zijn muziek project PlatinumS in Sint-Petersburg was voor een tournee als zanger van een Popgroep. Dankzij Andrey had ik zo een registratie(adres), wat verplicht is om hier te verblijven. De volgende dag hingen we naar een loket in de hoofdstad , waar Mila, een meisjesnaam die naar zeep ruikt, mij de nodige krabbels en stempels gaf om hier 4 dagen te mogen blijven. Deze werden op een los papiertje tussen mijn paspoort geschoven want zij hadden als niet erkende staat niet het recht hun tekens in mijn pas te zetten. Zo hebben de mensen die hier wonen 2 passen, 1 van de Republiek aan de Dnistr en 1 van land dat gelinkt is aan de taal die ze spreken (Moldavisch, Russisch of Oekrains). Andrey was van Russische origine en vertelde zo klaar als pompwater dat dit gebied Russisch was. Zo logisch als het altijd snelle water in de Dnistr stroomde, zo stroomde ook het Russische bloed door hun vaderlandse aderen. Deze gedachte viel samen met hun eigen reden tot bestaan en wilden ze zich zelf erkennen dat konden ze dit enkel bevestigen; dit patriotisme kunnen nu eenmaal weinig Russen ontkennen. Bij Andrey en zijn vrouw Nastje, die nu bij het schrijven echt elk moment kan gaan bevallen, werd ik warm ontvangen op hun appartement, 6 hoog vlakbij het Sheriff-voetbalstadion. Namelijk alles wat kapitaal in zich draagt zoals ondermeer supermarkten en benzinestations zijn hier "Sheriff", met andere woorden in handen van de President van deze illegale staat. Andreys'nonkel werkte op de groenten en fruit afdeling van een Sheriff-supermarkt. Ik bezocht hem de volgende dag in een dorp even buiten de stad, gelegen aan de meanderende rivier, die mij samen met een boerevrouw en haar kudde koeien prompt aan 'De Leie in Juni, 1902' een schilderij van Emiel CLaus deed denken. Zijn eigen vrouw Natasja, tante Natasja vertelde dat hij wat moe was, eerder zag ik een dronken man die wat verdwaald rondliep in zijn moestuin terwijl het aardappelveld met grondwater werd besproeid. In geen weken had het hier geregend, bijna alleen maar zon had ik tot nog toe op mijn weg gehad. Samen dronken we rode huiswijn en aten met rijst gevulde koolbladen terwijl telkens de waterpomp aansloeg de gloeilamp in het lage donkere achterhuis protesteerde. Wijselijk sloeg ik het vierde glas over om Tiraspol enigszins in rechte lijn terug te bereiken.
Op zondag was er de grootse vertoning op het naar vliegveld ruikende asfalten plein. Alles in de omgeving van het plein werd er door een leger van straatvegers schoongemaakt, de monumenten opgeblonken, de tank van een nieuwe laag verf voorzien, oneffenheden in het wegdek weggewerkt want voor de grote parade moest alles er piekfijn bijliggen. Hoera-geroep galmde er over het kraaknette plein vol soldaten op die grote dag. Veteranen, gedecoreerd met medailles waarmee je een straat van van Oost-Duitsland tot Vladivostok zou kunnen leggen keken vanop de eretribune naar dit gedisciplineerd schouwspel. Zij waren nl. de helden van de grote patriotische oorlog en kregen die dag, van vooral kindjes, de mooiste bloemen toegestopt. Een ander geschenk,nl. van de Russische federatie was een rock-concert van Sergaai, een muziekgroep uit Moskou. Gele vlaggen met Poetin erop zwaaiden door de meingte. Het bier en de vodka vloeide rijkelijk op deze mooie meidag. Blij om de Ster kon deze in de kast worden opgeborgen. Vodka in Yoghurtpotjes, geen goed idee om mee met het vliegtuig huiswaarts te nemen...